Sıkça duyduğumuz birbirinin zıttı iki kelime ifrat ve tefrit.

Türkçede; orta yolu bulamama, olumlu ve olumsuz anlamda en uç noktalarda yaşamak anlamında kullanılan iki mucizevi kelime.

İfrat; aşırı abartmak anlamına gelirken tefrit ise bir şeyi yeterince ciddiye almamak, önemsememek anlamına geliyor.

Bu yazıda ifrat ve tefritten uzak ortada yaşamanın, orta yolcu olmanın ve radikalleşmemenin faydalarından bahsedeceğim:)))

Toplum olarak hep böyle hoşgörüsüz müydük yoksa sonradan mı kantarın topunu kaçırdık bilmiyorum ama iyiye gitmediğimiz ve iyi yapmadığımız kesin.

Hoşumuza giden şeylerde aşırı övgü ve karşı olduğumuz olaylara karşı ise eleştiride inanılmaz derece de acımasız olduk.

Oysa atalarımız ne güzel de söylemiş “Azı Karar! Çoğu Zarar! Ortası Yarar!” diye.

Bildiğim tek şey özellikle sosyal medyanın yaygınlaşmasından sonra bildik bilmedik, tanıdık tanımadık herkes hakkında edep erkan dışı yapılan yorumlar ve eleştirilerdeki hadsizlik.

Amiyane tabir ile maalesef ağzı olan konuşuyor…

Övgüde ve yergide iyice ölçüsüzleştik. Övünce adeta ilahlaştırdıklarımız olduğu gibi eleştirince de şeytanlaştırdıklarımız oluyor.

Hiç düşündüğünüz oluyor mu acaba?

Ya savunduğumuz fikirler, peşinden gittiğimiz ideolojiler tutuğumuz partiler düşündüğümüz kadar iyi değillerse veya muhalifi olduğumuz, eleştirdiklerimiz ve karşı olduklarımız gene ya düşündüğümüz kadar kötü değillerse…

O zaman ne yapacağız???

Sizce de sevgide veya yergide çok aceleci olmuyor muyuz?

Ayrıca hesap sorma ve yargı mercii bizim haddimize değilken biz kim oluyoruz ki sadece birkaç kez görüştüğümüz, hakkında sadece yalan yanlış birkaç haber okuduğunuz, kulaktan dolma birkaç bilgi kırıntısı ile birisini övme, destekleme veya yargılama, eleştirme ve kötüleme hakkını kendimizde nasıl bulabiliyoruz?

Son yıllarda çok sık şahit olduğumuz olayların başında bazı kendini bilmezler boğazına kadar pislik içindeyken sanki bu zatı muhteremlere vahi gelmiş gibi insanları Cennetlik, Cehennemlik diye kategorize etme hakkını kendinde buluyor olmalarıdır.

Bunu en çok topluma mal olmuş ölen insanların arkasından insafsızca yapılan yazılı ve görsel paylaşımlardan görüyoruz.

İslam dinine göre ve eminim ki bütün semavi dinlerde Müslüman olsun olmasın, bütün insanlar hatta bütün yaratılmışlar yaşarken ve ölümlerinden sonra da eşrefi mahluktur ve saygıdeğerdir.

Bu sebeple gerek yaşarken, ölüm sonrası henüz defnedilmeden gerekse defnedildikten sonra kabirde iken insanın bu saygınlığına aykırı davranışlardan kaçınmak gerekir.

Hz. Peygamber (sas), yanından geçen bir cenaze için ayağa kalkmış, orada bulunan sahabelerin kendisine bunun bir Yahudi cenazesi olduğunu söylemeleri üzerine, “O da bir insan değil miydi?” buyurmuştu.

Ne acıdır ki günümüz Müslümanlarında Peygamber (sas) ahlakının ve hoş görüsünün zerresini göremiyoruz.

Hayatın her alanında ifratta veya tefritte yani uçlarda yaşamak kişinin olayları yanlış anlamasına, yorumlamasına ve hata yapmasına neden olur. Bu nedenle en doğrusu orta yolcu olmak veya orta yolu bulmaktır.

Siz cehennem tellallarının dediklerine bakmayın bu hayatta her ne yaşamış olursak olalım Allah'tan ümit kesilmez ve Allah’tan asla ümit kesmemeliyiz.

Eğer kalben pişman isek yaşadığımız her saniye bizin için ümit var demektir.

Muhyiddin İbn Arabi; bizler kirlenmemekle değil, temizlenmekle yükümlüyüz demekte.

İnsanlar hakkında iyi veya kötü diye hüküm vermeden önce Peygamber Efendimizin şu sözünü unutmamak gerek…!

“Sen nereden biliyorsun? Açıp ta kalbine mi baktın?”