Keşke kelimesi; dilimizde dilek anlatan tümcelerin başına getirilerek ne olurdu gibi özlem ya da pişmanlık anlatır.  Yapılan ve yapıldığından pişmanlık duyulan ya da ihmal nedeni ile yapılamayan bazı işlere karşılık keşke der iç çekeriz.

Bazen da hayatta yapamadığı, yaşayamadıkları için iç çeker ve keşke ….. der insanlar.

İnsanların bu tür pişmanlıkları olabileceği gibi aslında olmamalı amma ülkelerin, sistemlerin, devletlerin ve kurumlarında hataları, dolayısı ile de keşkeleri olmaktadır.  Hata olan yerde dolayısı ile keşkelerde oluyordur diye düşünüyorum.

Yakın tarihte ülkemizde yaşanmış, yaşatılmış, yapılmış, yapılmamış ve her biri kara leke gibi görülen ve hemen herkesçe keşke olmasaydı denilen pek çok talihsiz vaka var. Hafızamı yokladığımda bu tür olayların dikkate değer ve önemsenecek kadar fazla olduğunu fark ettim.

Ülkemizde; geçmişte düşüncelerine katılalım katılmayalım pek çok insana ferden ya da toplu olarak reva görülen özgürlük kısıtlamaları, iftira kampanyaları, katliam, öldürme, zulüm, eza ve cefa örnekleri görmekteyiz.

Keşke ülkemizde hiç olmasaydı hiç yaşanmasaydı diyebileceğimiz bazı olayları beraber hatırlamaya ne dersiniz?

Keşke; Nuri Demirağ tayyare (uçak) fabrikası kurmaya teşebbüs ettiğinde ve pilot yetiştirdiğinde bazı güçler köstek olmasaydı. Pahallı, kaba bir teknolojiye bile sahip olsa bugün yerli uçak üretimimiz olabilseydi

Keşke; 1960’lar da tamamen Türk Mühendislerine ait ve yerli teknoloji ile üretilen ve ilk yerli binek tipi araba olan Devrim’e renkli basın ve belli güçler karşı çıkmasaydı ve bugün bize ait bir yerli otomobile biniyor olabilseydik.

Keşke; bizim adımıza Fransa değil de kendimiz uydu yapacak teknolojiye sahip olup uzaya haberleşme uydusu fırlatacak güce sahip olabilseydi.

Keşke; düşüncesi bizden farklı olan birinin de en az bizim kadar ülkesini sevdiğini sadece çözümlerinin bizden farklı olduğunun empatisi yapılabilinseydi.

Keşke; Orgeneral Mustafa Muğlalı eli ile 1943 yılında, Van’ın Özalp ilçesinde 33 Kürt köylüsünden 32 si sınır kaçakçılığı yaptıkları için kurşuna dizdirerek öldürtmeseydi. Daha acısı o zatı muhteremin ismi o bölgede yıllarca kasıtlı olarak bir askeri kışlaya verilmeseydi.

Keşke; Dersim olayları ve akabinde yaşanan katliamlar, sürgünler, tecritler hiç olmayaydı ve devlet kendi vatandaşına eza cefa etmeyeydi.

Keşke; gençler sağcı solcu diye kamplara bölünmeseydi ve keşke 12 Eylüllerin olgunlaşması için günahsız insanlar teröre kurban edilmeseydi, çocukların yaşı idam edilmek için büyütülmeseydi.

Keşke; 27 Mayıs darbesi ile bir başbakan ve iki bakanının idam ederek demokrasi ayıbının yaşandığı bir ülke olmasaydık ve önce suçlar atfettiğimiz ve idam etiğimiz insanları yıllar sonra iadei itibarlarını iade ederek devlet töreni ile cenazeleri anıt mezara taşımak zorunda kalmasaydık

Keşke; adeta 27 Mayıs’ın rövanşı niteliğinde güzelim ülke darağacına üç fidanını vermeseydi ve Deniz Gezmiş, Yusuf Aslan ile Hüseyin İnan asılmasaydı ve bugün aramızda yaşasaydı.

Keşke; anayasadaki 141,142 ve 163. maddeler yıllarca demokrasi kılıcı gibi ülkenin üzerinde sallanmasaydı ve insanlar sadece düşüncelerinden dolayı yıllarını cezaevinde geçirmeseydi.

Keşke; Çorum, Sivas, Başbağlar, Maraş’ta karanlık ellerle tertiplenen olaylara karşın sağduyu hâkim olsaydı ve insanlarımız yaşanan kirli katliamlara alet olmasaydı

Keşke yakın tarihimizde; İstanbul’da yaşayan azınlıkların mallarını yağmaya yönelik ve provakatif 5-6 Eylül olarak bilinen 1955’te yaşana kara leke olmasaydı.  Yıllarca beraber yaşadığımız ve sayıca bir avuç Rum’a, Ermeni’ye Yahudi’ye karşı daha hoş görülü olunabilseydi

Keşke; düşüncesinden dolayı Nazım Hikmet ve pek çok düşünür onca yıl cezaevinde yatmasaydı ve çareyi ülkeden ayrılmakta bulmasaydı.

Keşke; Ruhi Su onca yıl siyasi düşüncesinden dolayı vatan haini ilan edilmeseydi. Ceza evinden çıktıktan sonra kendisi başka bir ile eşi başka bir ilde zorunlu yaşamaya mahkûm edilmeseydi ve hepsinden ötesi ömrünün son demlerinde yurt dışı tedavi talebi karşılansaydı.

Keşke; geçmişte Doğu, Güneydoğu bölgesi için yeri geldiğinde görevi başında sadece işini yapan ve uyaran herhangi bir kurumdaki devlet memuruna sen görürsün “seni Çemişkezek’e, Şırnak’a sürdürmezsem”  demeseydi ve o bölgeler yıllarca sürgün bölgeleri olmayıp oralarda aşkla şevke ve sevgi ile çalışan memurlar yollanabilseydi.

Keşke; insanlarımız yokluk nedeni ile köle gibi aşağılanarak değil de sırf turistik amaçlı olarak Almanya, Hollanda, Danimarka, Belçika ve Avusturyalara gitselerdi.

Keşke; İstanbul’da, İzmir’de, Ankara’da, Bursa’da, Mersin’de, Antalya’da …. olan iş ve diğer sosyal imkanlar ülkenin 81 ilinde olsaydı da Kastamonulu Kastamonu’da, Sivaslı Sivas’ta Karslı Kars’ta yaşasaydı ve sıla hasreti çekmeseydi ve sadece gezmek için  Ege’ye, Akdeniz’e ve Marmara bölgelerindeki illere gelselerdi..

Keşke; insanlara imani meseleleri öğretmeye çabalamaktan başka hiçbir gayesi olmayan Bediüzzaman Said Nursi’ye o kadar eza ve cefalar hoş görülmeseydi. Hepsinden öte hadi dirisinden korkuldu da naşını gizleyecek kadar ölüsünden bu kadar korkulmasaydı.

Keşke 28 Şubat sürecinde bir eroinmandan tarikat şeyhi, pavyondan getirtilen hayat kadınından mürit yutturmacı yapılmasaydı ve tüm ülke olarak salak yerine konulmasaydı.

Keşke; düşünceleri bizden farklı bile olsa her biri yeri doldurulamayacak birikime sahip aydın, düşünür ve görevlilerden Uğur Mumcu, Abdi İpekçi, Eşref Bitlis, Gaffar Okkan, Behiye Üçok, Gün Sazak, Musa Anter, Kemal Türkler, Çetin Emeç, Muammer Aksoy, Necip Hablemitoğlu, …..  faili meçhullere ve teröre kurban edilmeseydi.

Keşke; 27 Mayıs, 12 Mart, 28 Şubat askeri darbeleri ve post modern darbeler olmasaydı ve hiçbir askeri müdahale korkusu olmadan siyasiler görevlerini yapabilseydi.

Keşke; …………………

Ülkemiz yakın tarihinde demokrasi ayıbı ve insanlık ayıbı olarak görülebilen ve de gününüz siyasilerinin de tasvip etmediği benzer onlarca örmek verilebilir.

Keşke demekle belki geçmişte yaşanan hatalar telafi edilmez ve yıllar geçse de yaşanan acılar unutulmaz. Çekilen acıları, ölenleri, öldürülenleri, işkence görenleri, konunun mağduru insanlara ve yakınlarına fayda sağlamaz amma inşallah bunlardan ders alınarak gelecekte aynı hatalar tekerrür etmez.

Unutmayalım ki; üzerinde bulunduğumuz dünya yaşadığımız ülke dedelerimizin bize mirası değil torunlarımızın bize emanetidir.

Gelecek nesiller için insanların insanca yaşadığı, kimsenin kimseyi hor görmediği, kardeşçe yaşanılır bir ülke bırakmak için keşkesiz bir Türkiye’de yaşamaları dileği ile…