Kolay değil büyük olmak;
Büyüklüğün ölçüsü küçücükken bellidir.
Yaşamın basamaklarında
Baba korumasından mahrum
Kendi işini kendi görmüş özgürce.
Öğrenim çağlarında bile başı dik, onurlu;
Kimseye boyun eğmeden
Lüks hayatlara imrenmeden,
Bilgisiyle ön saflarda yerini alırken
Liderliği kimseye bırakmadı.
Milletine, halkına aşık insandı.
Tepedekilerin Karun’ca yaşamları
Halkın aç susuz perişanlıkları
Kavuruyordu için için bedenini.
Dur diyen birisi olmalıydı bu kötü gidişe.
Yolsuz, susuz, okulsuz köylerde
Zavallı halk perişan,
Evin erkekleri cephelerde yıllarca
Düşman peşine koşmaktan
Karısına çocuğuna anasına hasret,
Ölüp giderken yaban ellerde
Bir künye gelir evine,
Sevgilisinden kalma mendile sarılı.
“Oğlunuz şehit oldu, başınız sağ olsun.”
Güç dağları yırtar da
Güçsüzlük yem olmanın belirtisidir.
Fatihin topları dağları alt üst ederken
Çağlar yıkıp çağlar açıyordu.
“Şimdi Osmanlı hasta,” dediler
“Öyleyse yem olmaya hazır
Tırtıklayalım her tarafından.”
Önce Başın beyni boşaltılarak
Paylaşım başladı
Sırtlan misali kemikleri kırarak.
Atatürk çıktı sahneye Çanakkale’de
Yumruğu alnına dayadı düşmanın
“Vur!” dedi Mehmetçiğe.
“Bu canlar bedenimizde varken
Geçemezsiniz bu topraklardan.”
Oyun dünyası bu dünya ne yazık ki,
Biriler yenilince biz de yenik sayıldık.
Sırtlanlar, Sevr, Mondros gibi anlaşmalar dayattılar.
Dizlerinin bağı çözüldü Atamın.
Bir çıkar yol bulunmalı
Esaret kabul etmeyen bu millete.
Çıktı Samsun’a milletiyle bütünleşerek.
Düşman çok büyüktü,
Yedi düvel ve altı yüz yıllık zihniyet.
Yürek oldu yüreklere girdi,
Sevgi oldu gönüllere doldu.
Çıkardı düşmanları yurdumuzdan.
Yanmış yıkılmıştı her şeyimiz ama,
Dimdikti başımız göğsümüz kabarıktı.
Meclis koridorlarında muhalif fiskoslar
Atatürk’ün büyümesini hazmedemezler.
Üç ilin milletvekili kanun teklifi hazırlar
Atatürk’ü saf dışı bırakmaktır maksat.
Milletvekili olacaklar:
“Kuvayı Milliye sınırları içinde doğmuş olacaklar,
Aynı yerde beş yıl oturmuş olacaklar.”
Çıkar kürsüye Atam üzgün,
“Efendiler:
Milletim adına, İslam adına
Yıllarca savaştım savaş meydanlarında.
Ben bir yerde beş sene oturmuş olsaydım
O savaşları kazanamazdım.
Bu teklifi verenlerin de doğum yerleri
Kuvayı Milliye sınırları dışında olurdu.
Onlar da bugün milletvekili seçilemezlerdi.
Ben bunu size anlatmıyorum,
Ben durumu milletime havale ediyorum,”
Mikrofonu fırlatır çıkar.
Anadolu Ajansı durumu radyodan yayınladı.
Anadolu telgraf oldu meclise yağdı.
Meclis başkanı çuvallar dolusu
Telgrafı sürükleyip kürsüye koydu.
İçlerinden bir tanesini çekip okudu:
“Paşam Paşam burası Horasan
Gelesen buradan aday olasan.
Seni mebus yapak
Ankara’ya gönderek.”
Önerge geri çekildi,
Kimin çektiği belli olmadı.
Atatürk Bâlâ’dan aday oldu meclise girdi.
Kurtuluş savaşını dayanışma içerisinde
Yürüttüğü arkadaşları bile ona ihanet ettiler.
Saltanat yanlısıydılar, halktan yana değillerdi.
Onun Kral olacağını düşünüyorlardı.
Atatürk Cumhuriyet yanlısıydı.
O halkın yanındaydı.
Ezilen uluslara örnek oldu.
Ezilen halkının geleceğine ışık tuttu.
Osmanlıda erkekler, inekler, öküzler
Tüm hayvanlar sayılırken
Kadınlar sayılmıyordu.
Erkekler Asker, hayvanlar vergi mensubuydular.
Kadın insan olduğunu
Bir değer olduğunu Atatürk’le anladı.
Tepede yaşayan sultanların
Tanrı armağanı saltanatı yıkıldı.
Cumhuriyeti kurdu,
Dağdaki çoban
Devletin başına yükselme özgürlüğüne kavuştu.
Atatürk insanlara insan olmanın onurunu kazandırdı.
Çağdaştı, çağın ilerisinde yaşıyordu.
Gözün gördüğü yeri değil
Dağın ardını görüyordu.
Aydınlıktı kafası
Aydınlattı milletini.
Devrimler yaptı parlattı zihinleri.
Milletini kurtardı emici sülüklerin elinden.
Düşman oldu kin beslediler,
Kışkırttılar zavallıları ona karşı.
Güldü geçti kurulan tuzaklara.
O biliyordu ki onlar da kandırılmış.
Şimdi bakıyor göklerden.
Görüyor arkasından akan sevgi selini.
Kılıç kuşanmış köhne kafaların
Saldırılarına aldırmadan
“Yurtta Barış, Dünyada Barış,”
Sözünü fısıldıyor seven gönüllere.
Patlayan silahların
Öldürdüğü canlara üzülüp,
“Savaş Mecbur Kalmadıkça Cinayettir,”
Diye haykırıyor muktedirlere.
Anaokulunda çocuklar
Ellerinde bayraklar
Kırmızı beyaz giysiler içinde,
Haykırdıkça Atamızın adını
Gülüyor gökyüzünden dünyaya.
Atılan tohum yeşeriyor toprakta,
Biçiciler ne kadar çok olsa da
Bu sevgi bu tutku yeşerecek gönüllerde.
Bir çocuk bağırıyor;
“Hayatta en büyük mürşit ilimdir,” diyen “Atatürk,
Benim ışığımdır, yürüdüğüm yoldur.
Daha iyisi gelmeden
Biz bu yoldan ayrılmayız!”
Sevindi Atatürk göklerde
Güler yüzlü sevecen.
Celil Boz (celilboz@yahoo.com)
Eğitimci Sosyolog
28/10/2023